محمد نورمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
حمیدرضا عباسیان جهرمی - استادیار دانشکده عمران، دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی تهران
مهدی روانشادنیا - دانشیار دانشکده عمران، معماری و هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

عدم توازن در تخصیص منابع و عدم همسان بودن توسعه در کشور از یک طرف، وجود ابهام و عدم توجه کافی به نکات پنهان در مفاد شرایط عمومی قراردادها از طرف دیگر، سبب برداشت های متفاوت از قرارداد برای هر یک از طرفین گردیده است. هدف از این پژوهش، ارائه چارچوبی می باشد که قصد دارد تنظیم الگوهای قراردادی در کشور را با استفاده از فرآیند مدیریت ریسک و مقایسه سطوح آستانه تحمل ریسک (Risk Factor) سازمان و پروژه انجام دهد یعنی یک چارچوب کاربردی برای توزیع صحیح ریسک مهیا کنیم تا مسئولیت ها و ریسک های طرفین، براساس ظرفیت و توان طرفین قرارداد منعقد گردد. در گام اول این چارچوب، شناسایی ریسک های معمول در سازمان و پروژه های عمرانی (در حوزه فعالیت–راهسازی) انجام گردید. سپس در گام دوم، رتبه بندی و اندازه گیری سطح تحمل ریسک های سازمان با استفاده از مدل تصمیم گیری چند معیاره-روش TOPSIS انجام شد و در گام سوم نیز جهت رتبه بندی و اندازه گیری سطح تحمل ریسک های پروژه با استفاده از مدل تصمیم گیری چند معیاره-روش TOPSIS اقدام نموده و نهایتا در گام چهارم، با مقایسه مقدار (Risk Factor) های سازمان و پروژه، وضعیت پاسخگویی و مسئولیت طرفین قرارداد مشخص گردید، سپس استراتژی انتقال ریسک به شرایط خصوصی الگوی قراردادی مورد نظر را انجام تا طرف مقابل نیز با شرایط قراردادی بوجود آمده، نسبت به پیشنهاد قیمت اقدام نماید.

پیاده سازی مدیریت ریسک؛ الگوی قراردادی؛ رتبه بندی ریسک؛ مدل تصمیم گیری چند معیاره؛ فاکتور ریسک