سید محمد مهدی میرطاهر - کارشناس ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران
محمد حسن تاج لنگرودی - دانشجوی دکترای حقوق خصوصی، موسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه ریزی ریاست جمهوری، تهران
احسان سرخوش - کارشناس ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران

در سال های اخیر تمایل فزاینده ای در میان کشورهای در حال توسعه در جهت خصوصی سازی و جلب سرمایه به این بخش برای اجرای پروژه های زیربنایی به چشم می خورد. کمبود بودجه و رویکرد مسئولیت پذیری کمتر دولت ها، از علل عمده این گرایش بوده است. امروزه قراردادهای ساخت، بهره برداری و انتقال(BOT) به عنوان یکی از روش های تحویل پروژه، گزینه ای کارآمد در جهت اجرای پروژه های عظیم دولتی توسط شرکت های خصوصی به حساب می آید. در این نوع از قرارداد بخش خصوصی وظیفه طراحی، تامین مالی، ساخت و بهره برداری از پروژه را به عهده می گیرد و نهایتا بعد از گذشت مدت زمانی معین مالکیت پروژه به دولت انتقال داده می شود. در این نوشتار برآنیم که کارآمدی و عدم کارآمدی و امکان استفاده از این الگو را در پروژه های بالاد ستی صنعت نفت جمهوری اسلامی ایران و قراردادهای نفتی مورد بررسی قرار دهیم. بدین منظور ناگزیریم ضمن بررسی ماهیت، ویژگی ها و آثار این نوع از قرارداد؛ امکان سنجی استفاده از آن را با توجه به نظام حقوقی و قراردادی ایران مورد بررسی قرار دهیم.

روش های تحویل پروژه، ساخت، بهره برداری و انتقال، ماهیت قرارداد بی.او.تی، قراردادهای نفتی، جذب سرمایه خارجی