هادی ولی پورقره قیه - تهیه کننده و کارگردان صدا و سیمای مرکز آذربایجان شرقی

این مقاله می کوشد نگاهی تحلیلی بر پایه ی دیدگاه های سوسور و پیرس به نمایشنامه ی سیاه به قلم استاد علی نصیریان بیندازد.این نمایشنامه یکی از مهمترین آثار نمایشی استاد نصیریان می باشد. شخصیت سیاه در نمایشنامه ی استاد نصیریان، برخلاف ویژگی هایبارز این شخصیت در نمایش های سنتی ایرانی، به شدت غمگین و گرفته است. دلالت این محسوری روحی سیاه، ریشه در ذات وجودیاین شخصیت دارد. نشانه ها در یک زمینه ی اجتماعی، روانی، فلسفی و. . . شکل می گیرند و سیاه و اتفاقی که در درون و صحنه یبیرون این متن گرفتارش است، از عین زندگی وی سرچشمه گرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد، مرگ سیاه در نمایشنامه یاستاد نصیریان، نشانه و دلالت ضمنی بر مرگ نمایش تخت حوضی، سیاه بازی، دلقک بازی، گروه های مطربی و در کل بنگاه هایتئاتری است. مرگی که آرام آرام تمام گروه های تقلیدی کشور را در برگرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد این متن داراینشانه های دال و مدلولی، شمایلی، نمایه ای و نمادین بسیار است که شخصیت سیاه و روابط جدی و تقلیدی وی در قبال خود، اطرافیاننزدیک و جامعه را به روشنی تصویر می کند. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیفی انجام شده است.

نمایشنامه، نشانه شناسی، سیاه، علی نصیریان