ظرفیت سازی افزایش تاب آوری در مقابل سیلاب

برنامه های کاهش و پیشگیری از بروز بلایای طبیعی از جمله سیاست هایی است که کشورها برای افزایش توان و ظرفیت جامعه در برابر بلایا، به دنبال آن هستند. سیلاب از جمله بلایای طبیعی است که بیشتر مردم در سطح جهان را تحت تاثیر قرار می دهد و موج بروز تلفات زیادی در بخش اقتصادی، اجتماعی، انسانی و محیط زیستی می شود. مسئله ای که در حال حاضر در مدیریت این قبیل بلایا وجود دارد چگونگی ارتباط بین توسعه و مدیریت خطر این بلایا می باشد. اکثر راه حل هایی که برای مدیریت بلایایی مانندسیل ارائه می شود بیشتر روی نبش زیرساخت ها متمرکز است، در حالیکه جنبه های دیگر، مانندسرمایه های اجتماعی، طبیعی، انسانی و اقتصادی، غالبا نادیده و نقش مشارکت بین اعضای جامعه دست کم گرفته می شود. تاب آوری جوامع از جمله رویکردهای جدید کاهش اثر بلایای طبیعی مانند سیل است. جامعه ای تاب آور است که همزمان دادر به مقاومت در برابر پیامدلهای بلایا بوده و از طریق سازگاری با خطرها، میزان آن را کاهش دهد. بنابراین برای کاهش اثر بلایای طبیعی رویکرد تاب آوری مبنایی برای کاهش اثرهای منفی در نظر گرفته شده است حال آنکه در چندی از کشورها و از جمله ممالک در حال توسعه علیرغم نیاز ضروری، کمتر به آن پرداخته شده است، بنابراین نوشتار حاضر با هدف ظرفیتسازی افزایش تاب آوری جوامع در مقابل سیلاب ارائه شده است در این راستا مجموعه ای از معیارها و مولفه های موثر در تاب آوری به منظور تهیه مدل های مفهومی مبتنی بر این عوامل گردآوری شده و در نهایت منتج به یک مدل مفهومی برخوردار از اجزای مختلف موثر بر تاب آوری در برابر بلایای طبیعی شده است

Keywords:

آمایش سرزمین , انعطاف پذیری , ظرفیت سازگاری , مدیریت سیلاب