بررسی مزیت نسبی بخش های اقتصادی استان سیستان و بلوچستان با استفاده از شاخص مزیت نسبی تکامل یافته بالاسا

با توجه به اهمیت برنامه ریزی منطقه ای دربرنامه های توسعه اقتصادی و تمرکز فعالیت های اقتصادی در مناطق مختلف، شناسایی قابلیت های مناطق مختلف کشور در این خصوص ضروری است. برای شناخت توانمدنی ها و استعداد های مناطق در راستای اهداف برنامه ریزی منطقه ای، نظریه مزیت نسبی از اهمیت بالایی برخوردار است. در این راستا، این پژوهش بددنبال بررسی و شناسایی مزیت های نسبی در بخش های مختلف اقتصادی استان سیستان وبلوچستان با استفاده از شاخص مزیت نسبی تکامل یافته بالاسا در سال 1398 برآمده است. روش تحقیق در این مطالعه تحلیل توصیفی مبتنی بر مطالعه اسنادی است. نتایج تحقیق نشان می دهد، بخش آموزش با 2/49 درصد، بالاترین مزیت نسبی را بین بخش های عمده اقتصادی داراست، جایگاه دوم از لحاظ مزیت نسبی مربوط بخش کشاورزی، شکار و جنگلداری و ماهی گیری با 2/33 درصد می باشد. بنابراین برنامه ریزان و سیاستگذاران ملی و منطقه ای می بایست با عنایت به این فعالیت های پیشرو در جهت افزایش تولید و اشتغال در استان گام بردارند.

Keywords:

ارزش افزوده , شاخص مزیت نسبی آشکار , سیستان و بلوچستان , بخش اقتصادی