مهران لقمانی - گروه زیست شناسی دریا، دانشکده علوم دریایی، دانشگاه علوم دریایی و دریانوردی چابهار

فلزات سنگین با چگالی حداقلی 5 برابر چگالی آب، به فرم محلول در آب یا نامحلول در اجزای مختلف محیط، همچون ذرات معلق غذایی، مواد معلق و یا در رسوبات ظاهر شوند. فلزات سنگینی که غیرقابل تجزیه در آب و دارای نیمه عمر زیستی طولانی هستند به شکل عناصر کم مقدار از منابع آلاینده انسانی و طبیعی در رسوبات تجمع می یابند و به عنوان یک تهدید برای اجتماعات جانوری بسترزی به شمار می روند . فلزات سنگینی که در بدن موجودات دریایی تجمع می یابند به راحتی دفع نشده و اغلب به سطوح بالاتر غذایی انتقال می یابند. برای حذف آلاینده ها از محیط های آبی روش های مختلفی پیشنهاد گردیده که یک نوع آن حذف بیولوژیکی و استفاده از گونه های متنوع میکرو و ماکرو جلبک به دلیل داشتن کارژینات و آلژینات در دیواره سلولی و توان جذب بالای فلزات می باشد. از مزایای استفاده از این روش، به حداقل رساندن غلظت فلزات سنگین در محیط، عدم تولید لجن، تولید مجدد جاذب و قابلیت بازیافت مجدد فلز می توان اشاره نمود. هدف از این مطالعه مروری بر روش های متفاوت استفاده آنها در جذب زیستی فلزات است.

فلزات سنگین، جلبک، آلاینده، حذف بیولوژیکی