آشکارسازی تغییرات بارش منطقه چابهار با استفاده از تحلیل سری های فوریه به منظور توسعه پایدار

حجم منابع آب و دسترسی به آن از مهم ترین عوامل در توسعه پایدار یک منطقه است. این منابع آب در مناطق ساحلی و گرمسی ر به شدت بارش و ویژگی های هیدرواقلیم آن وابسته است . در این تحقیق با استفاده از بررسی و مقایسه داده های بارش ایستگاه هواشناسی چابهار 1988 - 2017 به آشکار سازی تغییرات بارش از طریق تحلیل فوریه (همسازها) پرداخته شده است، بر اساس نتایج مقدار واریانس در سه دهه مورد بررسی در همساز اول حدود 50 درصد است و بیانگر سهم پنجاه درصد بارش منطقه از سیستم های برون مرزی و سینوپتیک است. مقدار واریانس همساز دوم 40 درصد می باشد که تاثیر همرفت و مقدار فصلی را بر بارش بیان می کند، علت آن تاثیر بارش این منطقه (جنوب شرق ایران) از موسمی های اقیانوس هند است. در همساز سوم مقدار واریانس حدود 4 درصد است مقدار حداکثر بارش در همساز اول 12 میلیمتر است و در همساز دوم 9 میلیمتر و در همساز سوم 3 میلیمتر است. زاویه فاز یا زمان بارش نیزدر سال های اخیر از اواخر پاییز به سمت زمستان تغییر زمان داده است. بطور کلی می توان گفت شهر چابهار طی سال های اخیر با کاهش بارش روبرو است. موفقیت توسعه پایدار و برنامه ریزی های محیطی سواحل مکران منوط به لحاظ کردن این تغییرات است.

Keywords:

تغییرات بارش , واریانس , همساز , سری فوریه , توسعه پایدار