محمد علی نظاری - پژوهشکده میگوی کشور، موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بوشهر، ایران
محمد خلیل پذیر - پژوهشکده میگوی کشور، موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بوشهر، ایران
عقیل دشتیان نسب - پژوهشکده میگوی کشور، موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بوشهر، ایران
اشکان اژدری - پژوهشکده میگوی کشور، موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بوشهر، ایران

بدیهی است در هنگام بروز یک بیماری در میگو، تغییراتی در بافت های مختلف بدن ایجاد می شود که در واقع مطالعه همین تغییرات مبنا و اساس پاتولوژی را تشکیل می دهد. بافت شناسی به عنوان یک ابزار تشخیص، بیماری را معلوم می کند ولی باید کلیه اطلاعات محیطی و بهداشتی به دست آمده یک جا جمع شود تا تصویر کامل تری از بیماری ارائه شود. هر چند از تکنیک های تشخیصی سریع شبیه روش مولکولی PCR که بسیار حساس و اختصاصی است برای تشخیص یک عامل بیماری زا استفاده می گردد، ولی معمولا در این روش با استفاده از یک بافت مشخص می توان سایر عوامل بیماری زا را شناسایی نمود. لیکن بدون آماده سازی مناسب اولیه و تهیه مقاطع آسیب شناسی بررسی ضایعات ناشی از عوامل بیماری زا بر روی اندامک های داخل سلول، تشخیص قطعی با مشکل روبرو خواهد بود. تکنیک بکار رفته در این روش بر اساس مطالعه و شناسایی اختلالات عملکردی و تغییرات ساختاری بافت ها می باشد که بر اساس عوامل ظاهری و آرایش سلول ها در ساختار طبیعی یک بافت نوع بیماری تشخیص داده می شود. بنابراین بهترین روش برای تائید تشخیص عوامل بیماری زا به ویژه باکتریایی و ویروسی تکنیک تشخیصی آسیب شناسی است که امروزه از آن به عنوان یک روش استاندارد طلایی تشخیص نام برده می شود.

میگو، آسیب شناسی، عوامل بیماری زا، تشخیص