سهیل یوسفی - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه گیلان، صومعه سرا، ایران
مریم منصف شکری - موسسه تحقیقات بین المللی تاسماهیان دریای خزر، سازمان تحقیقات و ترویج و آموزش کشاورزی ، رشت، ایران
حمید علاف نویریان - گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه گیلان، صومعه سرا، ایران

پری بیوتیک ماده غذایی غیر قابل هضمی است که از طریق تحریک رشد و فعالیت یک یا تعداد محدودی از باکتری های مفید رود های اثرات سودمندی برای میزبان داشته و می تواند سلامتی میزبان را بهبود بخشد. . امروزه، چالش عمده در آبزی پروری، بهبود جیره های فرموله شده به منظور بهینه کردن رشد ماهی و بالا بردن توان ایمنی از طریق توسعه جیره های غذایی ارتقاءدهنده سلامتی و مدیریت میکروفلور روده می باشد؛ که در این بین، پری بیوتیک ها یکی از افزودنی های غذایی بوده که مطالعات زیادی در رابطه با آن ها انجام گرفته است. پری بیوتیک بتا گلوکان و مانان الیگوساکارید از منابع مختلفی قابل استخراج هستند ولی بیشتر مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان مورد استفاده در بخش آبزی پروری از دیواره سلولی مخمر نانوایی استخراج می شود.. مطالعات تاثیرات مثبت بتاگلوکان و مانان الیگوساکارید را به نقش آنها در تنظیم جمعیت میکروفلور و تحریک سیستم ایمنی مربوط دانسته اند. مقاله حاضر مکانیسم عملکرد این دو پربیوتیک را مرور خواهد نمود. همچنین به نتایج تحقیقات صورت گرفته در خصوص افزودن مانان الیگوساکارید و بتاگلوکان در جیره بر عملکرد ماهیان اشاره خواهد داشت. مطالعات صورت گرفته، نتایج امیدوار کننده ای در رابطه با بهبود مقاومت به بیماری ها، بهبود رشد، تنظیم هورمونی و تحریک سیستم ایمنی در نتیجه مصرف آنها ارائه داده اند ولی تاکنون دستورالعمل مشخصی در خصوص نحوه استفاده از آنها وجود ندارد. به نظر می رسد برای شناخت بیشتر از نحوه عملکرد و اثربخشی آنها ، لزوم تحقیقات بیشتر در این حوزه مورد نیاز است.

پری بیوتیک، تغذیه، مانان الیگوساکارید، بتاگلوکان