روشن بهادری - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه برنامه ریزی شهری، واحد تبریز، دانشگاه آزاداسلامی، تبریز،ایران
رسول درسخوان - استادیار گروه شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

فضاهای سبز در وهله نخست به فضاهای سبز و سطوح سبز، و در مرحله بعد به شهری و غیرشهری تقسیم می شوند. تفاوت فضاهایسبز و سطوح سبز از نظر اکولوژیکی در این است که سطوح سبز (مثلا زمین ورزشی چمن کاری شده) نمی تواند مانند فضای سبز شبهجنگلی در کاهش آلودگی صوتی موثر باشد و یا به نحو مطلوبی سبب کاهش دما شود. بر اساس این تقسیم بندی، فضاها و سطوحیکه با کاربری فضای سبز در شهرها ارتباط پیدا میکند فضای سبز عمومی و خیابانی و سطوح سبز عمومی، خیابانی و چمن هایورزشی را شامل می شود. فضای سبز عمومی واحد بازدهی اجتماعی می باشد و برای عموم مردم برای گذراندن اوقات فراغت و تفریحقابل استفاده است و معمولا پارک نامیده می شود. در واقع فضای سبز عمومی (اجتماعی) شامل فضای سبز عمومی مجهز به خدماتو تسهیلات می گردد. فضاهای سبز خیابانی، درختکاری حد فاصل مسیرهای پیاده رو و سوارهرو و همچنین فضاهای میادین و یازمین های پیرامون بزرگراه ها و خیابان ها را شامل می شود که عمدتا جنبه زیبایی شناختی دارد و تا حدی نیز واحد بازدهی اکولوژیکیمی باشند. به طور کلی میتوان گفت که بخش قابل توجهی از فضای سبز در طرح های شهری را فضای سبز عمومی تشکیل میدهدکه به دلیل بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی به طور همزمان از اهمیت بالاتری برخوردار است .یکی از مشکلات اساسی فضای سبز درپارک ها عدم استفاده مناسب از امکانات در پارک ها می باشد نظیر فضای سبز-آب نما- مبلمان درون پارک ها حال دو پارک ولیعصر وشمس تبریزی را از این لحاظ مورد بررسی قرار دادیم.

فضای سبز، پارک، آب نما، عمومی