میلاد عبداله زاده سفار - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، اصفهان، ایران
اکبر اسحاقی - دانشیار، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، اصفهان، ایران
محمدرضا دهنوی - استادیار، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، اصفهان، ایران

چسبندگی و تجمع یخ و برف روی سطوحی که در معرض اتمسفر قرار دارند، مانند کنداکتورهای خطوط انتقال هوایی و کابل های خطوط انتقال نتایج بسیار مخرب اقتصادی، کاهش طول عمر و ایمنی ب عمربه همراه خواهد داشت، چنانکه در سال های اخیر مسئله مهمی در آمریکا، کانادا و حتی ایران به شمار می رود. در دهه های اخیر تلاش هایی در راستای رسیدن به درک درستی از پدیده یخ زدگی و توسعه سیستم های کارآمد انجام شده است تا از پیامدهای تخریب بار آن جلوگیری به عمل اید، اما آسیب های محیط زیست، صرفه اقتصادی و استراتژی های پر بازده برای یخ گریزی هنوز جای کار زیادی دارند. پوشش های فوق آب گریز به عنوان روش حفاظتی جدید در برابر یخ زدن در اتمسفر در نظر گرفته می شوند. به دام افتادن هوا در سطوح فوق آب گریز، بر هم کنش سطوح با آب مایع را تضعیف کرده و باعث جدایش قطرات آب، قبل از یخ بستن آن ها می شود. در مطالعه حاضر، از یک فرآیند دو مرحله ای برای ایجاد خاصیت فوق آب گریزی روی سطح مس استفاده شده است. ابتدا زبری هایی در مقیاس میکرو و نانو با استفاده از لایه نشانی اکسید روی (ZnO) بر روی سطح مس ایجاد شده، سپس جهت کاهش انرژی سطحی، نمونه ها در محلولی از کامپوزیت نانوذرات استئاریک اسید در زمان های مشخص پوشش دهی شدند. قابلیت یخ گریزی پوشش ساخته شده مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد سطوح ساخته شده قادر به جلوگیری از تشکیل یخ بر اثر آب فوق سرد هم در شرایط آزمایشگاهی و هم در شرایط محیط واقعی را دارا می باشد.

اکسید روی، فوق آب گریز، سیلیکا، استئاریک اسید، ضد یخ