علیرضا مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه هوافضا، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
فتح اله امی - استاد، دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
زهیر صبوحی - استادیار، پژوهشگاه هوافضا، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، تهران، ایران

در جریان پیشرفت همه جانبه علوم مهندسی، تحقیقات فضایی را میتوان به عنوان پیشران این حرکت روبه جلو دانست. در زمینه پیشرانهای فضایی این روند را به نوعی میتوان روبه عقب خواند، نه به معنای پسرفت، بلکه به معنای بهینه سازی طرحهای اولیه مورد استفاده برای سیستم های فضایی که نتنها موجب اختراع دوباره این سیستم ها برپایه دستیابی به فناوری های ساخت امروزی خاص شده است، بلکه منجربه تقویت ارتباط میان علومی همچون مواد و مکانیک نیز گشته است. در این پژوهش با توجه به نقشه راه سیستم پیشرانهای فضایی و نیز بررسی طرحهای قدیمی و مرجع، تلاش شده است تا برخی بهینه سازی های صورت گرفته در چند سال اخیر، مورد مطالعه قرارگیرد و نقاط ضعف و چالشهای پیشرو بیان گردد. یکی از ایده هایی که بهینه سازی، کوچک سازی و افزایش ضریب اطمینان سیستم پیشران های فضایی را درپی دارد، تزریق سوخت از ناحیه متخلخل است. مطالعه نوعی سرانژکتور دوشی، مسیر شکل گیری ایده کاربرد مواد متخلخل را در سیستم تزریق بیان نموده و سپس در طرحی که ماده متخلخل را با طرح انژکتور محوری پیوند می زند، کارایی این دو نوع تزریق مقایسه میگردد.

انژکتور، صفحه انژکتور، ماده متخلخل، پیشران های فضایی