رضا اسلامی فارسانی - دانشیار، دانشکده مهندسی و علم مواد، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران
حسین ابراهیم نژاد خالجیری - دانشجوی دکترا، مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران

یکی از بزرگ ترین مشکلات قطعات کامپوزیتی در حین کار، ایجاد و رشد میکروترک در آن ها می باشد. رشد این میکروترک ها و به هم پیوستن آن ها می تواند باعث شکست فاجعه بار سازه کامپوزیتی شود. برای حل این مشکل، محققان به خصوص در طی سال های گذشته تلاش بسیاری کرده اند تا با ساخت مواد خودترمیم شونده، ترک های ایجاد شده را ترمیم کنند و مانع شکست کل قطعه شوند. ماده خودترمیم شونده، ماده ای است که باعث ترمیم میکروترک به صورت خودبه خودی و بدون هیچ گونه دخالت خارجی می شود. براساس روش های خودترمیمی، این مواد هوشمند به دو دسته ی بزرگ ذاتی و غیرذاتی تقسیم بندی می شوند. در سیستم ترمیم شوندگی ذاتی، ترمیم به صورت واکنش های فیزیکی، شیمیایی و ابرمولکولی انجام می شود. در مقابل در سیستم غیرذاتی، عامل ترمیمی در داخل محفظه ای نظیر الیاف توخالی، شبکه میکروآوندی و میکروکپسول ذخیره می شود. تحقیق حاضر سعی دارد تا پیشرفت های اخیر در زمینه انواع سیستم های ترمیم غیرذاتی را با تاکید بر بکارگیری آن ها در کامپوزیت های زمینه پلیمری به خصوص در طی سال های 2009 تاکنون مورد بررسی قرار دهد. در این راستا و در این کار مروری، ضرورت ترمیم کامپوزیت، مفهوم خودترمیم شوندگی، انواع روش های ترمیم غیرذاتی، ارزیابی عملکرد ترمیم در آزمون های مکانیکی مختلف، و همچنین گزارش های آماری و سیر تکاملی مرتبط با خودترمیم شوندگی ارائه شده اند.

مواد خودترمیم شونده, کامپوزیت زمینه پلیمری, بازیابی خواص مکانیکی, ترمیم غیرذاتی