تحلیل منابع و مصارف و ناپایداری منابع آب در حوضه آبریز زاینده رود

حوضه آبریز زاینده رود در منطقه مرکزی ایران از مناطق دارای مسئله ناپایداری منابعآب است. در این پژوهش منابع و مصارف آب های سطحی و زیرزمینی حوضه زاینده رود در ارتباط با ناپایداری منابع آب در حوضه مورد مطالعه قرار می گیرد. روش انجام این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و با اتکا بر تحلیل داده های منابع و مصارف آب می­باشد. برای بررسی منابع، تغییرات حجم ذخیره سد زاینده رود و برای مصارف، تخصیص آب به بخش های شرب، صنعت و کشاورزی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد منابع آب حوضه در دهه های اخیر روند کاهشی داشته ولی مصارف آب حوضه روند متفاوتی داشته است، به طوری که حجم مصرفی آب شرب کماکان روند افزایشی داشته ولی تخصیص آب به بخش کشاورزی مختل شده است. با بروز ناپایداری منابع آب کشاورزی، بخش اعظم مسیر رودخانه از جریان دائمی آب محروم گردیده و اختصاص آب به بخش کشاورزی در بخش میانی و پایین دست حوضه با مشکل مواجه شده است. با بروز ناپایداری منابع آب، کشاورزان برای جبران کاهش جریان آب رودخانه، به حفر چاه و بهره برداری بیشتر از آب زیرزمینی اقدام نموده اند که خود روند ناپایداری منابع آب حوضه را تشدید کرده است. با ادامه این روند پایداری محیطی و حیات انسانی در حوضه با خطر جدی روبرو می باشد.

Keywords:

منابع و مصارف آب , ناپایداری منابع آب , منابع آب سطحی , منابع آب زیرزمینی , حوضه آبریز زاینده رود