بررسی تطبیقی حضور انسان در معماری سنتی و معماری پایدار

ایران همواره به صفت شایسته مردم واری پیراسته بود هنرمند و معمار سنتی به پاسشان و منزلت انسان از ریا و تظاهر و تقلب به دور بود و برائت از آن خصلتهای ناپسند منجر به خلق اثار کارا و خوش ترکیب می شد. درمعماری سنتی نیازهای اعتقادی ، اقتصادی و اجتماعی به کمال مورد توجه قرار می گرفت. و برای براورد کردن هریک از نیازها به نیکوترین و زیباترین صورت ممکن عناصر و فضاهای ضروری و لازم شکل می گرفت. همه ساخته های معماری به منظور خدمت رسانی به انسانها از طریق ایجاد فضاهایی برای بروز رفتارها و عملکردهای زندگی انها می باشد ارائه پاسخ شایسته نیازمند آن است که معمار انسان را در یک افق وسیع در نظرگرفته و او را تنها محدود به قالب جسمانی نداند بلکه او را موجودی که دارای روح و روان نیز می باشد شناسایی کرده و به تمامی این سه وجه انسان توجه شایسته مبذول نماید.

Keywords:

معماری سنتی , معماری پایدار , الگوپذیری , خانه سنتی , حضور انسان