رقیه بدلی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

امروزه به دلیل افزایش کودکان مبتلا به اوتیسم به خصوص در ایران ضرورت طراحی فضاهایی متناسب با نیازهای این کودکان به خوبی مشهود است. فضاهایی که بتوانند علاوه بر تامین آرامش کودکان بستری مناسب برای رشد فکری و اجتماعی آنها فراهم آورد. از آنجا که این کودکان در ایران از توجه کمتری برخوردار هستند مسئولیت ایجاد محیطی درخور برای این کودکان علاوه بر روانشناسان بر عهده معمارانی می باشد که با ریزبینی و تجمیع اطلاعات معمارانه و روانشناسانه در زمینه محیطی بتوانند جوابگوی آینده کودکان اوتیسم باشند. چرا که این کودکان به دلیل مشکلات ارتباطی، در معرض آسیب های اجتماعی بیشتری قرار دارند. آموزش و پرورش این کودکان نقش بسیار مهمی در نحوه زندگی کردن آنان ایفا می کند اما به دلیل ذات متفاوت اختلال طیف اوتیسیم، گره گشایی از چنین مسئله ای در گرو تاملات بیشتری است. یکی از ضروری ترین پیش نیازها برای فراهم کردن بستری برای رشد و نمو این کودکان خلق فضایی فیزیکی جهت ممکن ساختن ارتباط با محیط است.هنر معماری در راستای رسالت خود، به مثابه تجلی گاه عقل و احساس، کالبد خود را به موضوعاتی معمارانه وام می دهد تا فضایی بهتر برای اموزش و رشد این کودکان فراهم شود.

کودکان اوتیسم، معماری، فضای آموزشی، خودماندگی