واگذاری حصه زمانی (تایم شیر)

یکی از چالش های پیش روی هر نظام حقوقی برخورد و رویارویی آن با مسائل جدید و نوپدیدی است که بر اثر تعامل و ارتباط بین کشورها از سایر نظام های حقوقی وارد سیستم حقوقی یک کشور می گردد. در تعامل با این پدیده های نوظهور حقوقی در یک برخورد انفعالی می توان آنها را بدون بررسی مطابقت آن با اصول و موازین حقوقی داخلی مورد پذیرش قرار داده و یا اینکه در یک برخورد منطقی تر و فعال، به شناخت مفهوم آن پدیده و تاسیس حقوقینوظهور پرداخته و آن را با مبانی و اصول پذیرفته شده حقوقی تطابق داده و در صورت عدم مغایرت ابتدا تلاش نمود تا در قالب یکی از تاسیسات حقوقی موجود در نظام داخلی آن را مورد بررسی قرار داده و توجیه نمود و در غیر این صورت با انجام اصلاحاتی آن را با موازین و اصول حقوقی داخلی سازگار نموده و مورد پذیرش قرار داد.یکی از این پدیده های نوظهور تایم شر (واگذاری حصه زمانی) می باشد که ابتدا در نظام حقوقی انگلستان جهت استفاده بهینه از اماکن تفریحی و جذب سرمایه مورد پذیرش قرار گرفته و سپس وارد نظام حقوقی ما گردیده است. از آنجا که این نهاد حقوقی شیوه بهره برداری از مال واحد می باشد که به طرق مختلف انجام می گیرد گاه به عنوان مصداقی از عقود سنتی محسوب شده و در قالب یکی از عقود سنتی قابل تحقق می باشد و گاه نیز به لحاظ اینکه قابل انطباق با هیچ یک از عقود پذیرفته شده در قانون مدنی و فقه نمی باشد در صورت عدم مغایرت با شرع به عنوان یک عقد خاص می تواند مورد پذیرش قرار گیرد.

Keywords:

واگذاری حصه زمانی , اقسام , مفهوم و ماهیت , صلح , اجاره , بیع , شرکت