مجید لایقمند - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور دانشجوی دکترای تخصصی حقوق عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی شیراز

در روش های عدیده حل و فصل اختلافات و رسیدگی به دعاوی اشخاص علیه یکدیگر که در موضوعات گوناگون ودر کشورهای مختلف جهان به چشم می خورد حصول سازش یکی از نتایجی است که در دعاوی ترافعی مطلوب همه سیستم های قضایی است. مهمتر اینکه در برخی موضوعات خاص سازش یکی از ارکان و اصول دادرسی تلقی می گردد و سعی در سازش نیز از الزامات مراجع رسیدگی کننده و دخیل در دادرسی تلقی شده است. بر همین اساس و باتوجه به اهمیت تنظیم رابطه کارگران و کارفرمایان و ضرورت ایجاد محیط کاری توام با روابط انسانی در جامعه باعث تاکید مضاعف برسازش در اختلافات کارگر و کارفرما در دنیا شده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش سازش در حل و فصل اختلافات کارگر و کارفرما در حقوق ایران با تکیه بر قوانین موضوعه و رویه عملی مراجع ذیربط شکل گرفته است و ماحصل قابل تامل پژوهش از دیدگاه نگارنده اینست که اولا نواقص شکلی در ورود مرحله سازشبه مراحل دادسی کار ایران وجود دارد و ثانیا سازش در مقام دادرسی، نیز تحت تاثیر نگاه حمایتی غالب در حقوق کار به یکی از طرفین رابطه کار یعنی کارگران قرار گرفته است و ضمن مغایرت باصول دادرسی منصفانه، عملا سبب بروز موانع قابل توجهی در تعمیق و تحقق بحث سازش در حقوق کار ایران شده است.

حل و فصل اختلافات کار ، سازش در دادرسی کار ، سازش کارگر و کارفرما