هوش رقابتی عاملی برای برنامه ریزی استراتژیک و مزیت رقابتی در شرکت های تولیدی

مزیت رقابتی از مفاهیم اساسی در کسب و کار بین المللی است که موقعیت رقابتی سازمان را تعیین می کند و به سازمان، توانایی ایجاد موقعیت تدافعی در برابر رقبایش را می دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش هوش رقابتی در برنامه ریزی استراتژیک و مزیت رقابتی در شرکت های تولیدی است. اطلاعات لازم توسط پرسشنامه جمع آوری و به روش مدل سازی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شده است. نمونه آماری این پژوهش شامل 384 نفر از کارکنان شرکت های تولیدی استان خراسان شمالی است که در سال 1396 تحت بررسی قرار گرفتند. یافته های پژوهش حاکی از این است که بین هوش استراتژیک و دانش فنی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ و بین نوآوری و شهرت نام تجاری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد بین هوش انسانی و وفاداری کارکنان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. علاوه بر این شواهد قابل اتکایی مبنی وجود ارتباط معنادار بین وفاداری کارکنان با شهرت نام تجاری یافت نشد. با توجه به یافته های پژوهش مشخص شد که افرادی که هوش استراتژیک بالایی دارند، در یادگیری دانش فنی توانایی بالایی دارند. همچنین، نوآوری موجب افزایش شهرت نام تجاری شرکت خواهد شد. علاوه براین، هوش انسانی موجب افزایش کارایی شخص در یک شرکت می شود و ممکن است با توجه به عملکرد و کاراییش پاداش و مزایا دریافت نمایند که این موضوع موجب افزایش وفاداری وی نسبت به شرکت خواهد شد.

Keywords:

هوش استراتژیک , نوآوری , وفاداری کارکنان و مزیت رقابتی