بررسی اثربخشی روش تدریس بدیعه پردازی بر میزان یادگیری و انگیزش تحصیلی هنرجویان هنرستان های شهربندرعباس

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی روش تدریس بدیعه پردازی بر میزان یادگیری و انگیزش تحصیلی هنرجویان هنرستان می باشد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه ی هنرجویان هنرستان های شهربندرعباس را شامل شد که در هر سال تحصیلی 98-1397 مشغول به تحصیل بودند. از این میان 30 نفر (در قالب دو کلاس) از هنرجویان به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. جلسات آموزشی روش تدریس بدیعه پردازی، طی شش جلسه هفتگی در شهر بندعباس انجام شد. پرسشنامه های انگیزش تحصیلی هارتر وآزمون یادگیری دروس عملی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل شد و برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از تحلیل کوواریانس استفاده شد، نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین میانگین نمران پس آزمون گروه گواه و آزمایش در متغیر وابسته یادگیری در درس مطالعات اجتماعی هنرجویان دختر تفاوت معناداری به دست آمد. یعنی اثر متغیر مستقل (روش تدریس بدیعه پردازی) بر یادگیری هنرجویان موثر بوده است (p> 0/001) و همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه گواه و آزمایش در متغیر وابسته انگیزش تحصیلی تفاوت معناداری به دست آمد. بنابراین اثر متغیر مستقل گروه (روش تدریس بدیعه پردازی) بر انگیزش تحصیلی موثر بوده است (p> 0/001).

Keywords:

روش تدریس بدیعه پردازی , یادگیری , انگیزش تحصیلی , هنرجویان