صغری علیزاده - آموزگار پایه ی چهارم دبستان شهید برخورداری
خدیجه آذیش - آموزگار پایه ی چهارم دبستان شهید برخورداری

بسیاری از دانشمندان و نام آوران بزرگ عوامل موفقیت خود را در زندگی، مدیون توجه، معرفی وتقویت اعتماد به نفس خود توسط معلمان و مربیان مدارس معرفی کرده اند. چه بسیار دانش آموزانی که استعداد لازم برای نوآوری، خلاقیت و تبدیل به چهره های موفق در آینده را داشته اند، اما بی توجی دست اندرکاران آموزش و معلمان باعث سرکوب ناخواسته آنان در کلاس درس و در پایه های مختلف، شده اند. مثلا معلمی که برای کنترل کلاس و یا عدم آگاهی زمانی که دانش آ وزی سوالی می پرسد به جای جواب موجبات تمسخر او در کلاس را فراهم می کند، آن دانش آموز را برای همیشه خاموش ساخته و او را به فردی ناموفق تبدیل کرده و مانع ترقی و پیشرفت در خور استعدادش شده و حتی در بزرگسالی فردی کم جرات، ترسو، منزوی، بی انگیزه برای موفقیت و استبداد پذیر شده است. در جامعه ی امروز تربیت دانش آموز پسشگر، متفکر و منتقد، لازم و ضروری می باشد و اگر آنها به جای درگیر شدن با مهارت های ساده ومجزا ازهم با فعالیت های پیچیده و کل نگر درگیر شوند، از این طریق برای چالش های دنیای فردا آمادگی بیشتری به دست خواهند آورد. پرسشگری از جمله ابزار معتبر و موثری است که راه به پاسخ و یقین می برد و نهادینه کردن این رسم نکو به معنای دست گیری مخاطبان برای رسیدن به سرمنزل مقصود در جاده ی تعلیم و تربیت است. به راستی که اگر ما بتوانیم فرزندانمان را به خلاقه ی پرسشمندی مجهز کنیم و به آنها بیاموزیم که طرح پرسش، کلید دستیابی به پاسخ های بزرگ است، راه پرپیج و خم آموختن را برایشان هموارتر کردیم؛ زیرا داشتن پرسش به واقع مجهز کردن ایشان به چراغی است که می تواند کوره راه های نادانستن را به کمک آن آسوده تر درنوردند. پرسش چراغی در دست است. برای عبور از کوچه های تاریک نادانی تا رسیدن به صبح روشن دانایی. این اعتبار تا بدان جا رسیده است که منزلت آدمیان را به پرسش هایی که در دل و دیده اش موج می زند می دانند.

معلم، دانش آموز، روحیه پرسشگری، مدرسه