نقش میانجیگری ویژگی های شخصیتی در رابطه بین ارتباط معلم- دانش آموز و تعلق به مدرسه

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجیگری ویژگی های شخصیتی در رابطه بین ارتباط معلم- دانش آموز و تعلق به مدرسه انجام شد. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و تحلیل مسیر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه نظری در سال 97-1396 شهر شهرکرد به تعداد حدود 830 نفر بودند. از جامعه مورد نظر با استفاده از جدول مورگان و کرجسی به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، حجم نمونه 365 نفر درنظر گرفته شد که با توجه به پدیده ریزش از 400 نفر نمونه گیری شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های ارتباط معلم – دانش آموز (QTI(، تعلق به مدرسه بری و همکاران (2004( و ویژگی های شخصیتی نئو توسط کاستا و مککری (1978( بود. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که ویژگیهای شخصیتی نقش واسطه گری بین ارتباط معلم- دانش آموز و تعلق به مدرسه دارد. همچنین، تغییرات واریانس نمرات تعلق به مدرسه با واسطه گری ویژگی های شخصیتی ارتباط معلم- دانش آموز در بین دانش آموزان قابل تبیین است.

Keywords:

ارتباط معلم- دانش آموز , تعلق به مدرسه , ویژگی های شخصیتی , دانش آموزان