بررسی رابطه خودپنداره با ابعاد انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر پایه اول دوره دوم متوسطه شهر همدان

این پژوهش با هدف بررسی رابطه خودپنداره با ابعاد انگیزش تحصیلی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود و جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول دوره دوم متوسطه شهر همدان در سال تحصیلی 1397-98 بود که بر اساس فرمول تاباچینک و فیدل (2013( تعداد 107 نفر به عنوان گروه نمونه به صورت تصادفی مرحله ای از بین جامعه آماری انتخاب شدند. برای سنجش خودپنداره، از آزمون خودپنداره تنسی و جهت سنجش انگیزش از پرسشنامه استاندارد انگیزش تحصیلی هارتر استفاده شد. تحلیل داده ها با آزمون ضریب همبستگی پیرسون توسط نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها حاکی از آن بود که بین خودپنداره و انگیزش درونی و بیرونی رابطه مستقیم و معنیداری وجود دارد در حالی که بین خودپنداره با بیانگیزگی دانش آموزان رابطه معکوس و منفی مشاهده شد. همچنین نتایج پژوهش حاضر نشان داد که به وسیله خودپنداره میتوان انگیزش تحصیلی دانش آموزان را پیشبینی کرد. به بیان دیگر دانشآموزی که خودپنداره مثبتی دارد، از انگیزش تحصیلی بهتری برخوردار بوده و در زمینه درسی قوی تر عمل میکند

Keywords:

خودپنداره , ابعاد انگیزش , همدان