رابطه انگیزش پیشرفت و خودکارآمدی با تاب آوری دانش آموزان مورد مطالعه: دختران پایه اول مدارس متوسطه دوره اول

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش انگیزش پیشرفت و خودکارآمدی در تاب آوری دانش آموزان دختر متوسطه پایه اول ناحیه یک شهر کرمانشاه می باشد. روش تحقیق آن، از نوع مطالعه توصیفی همبستگی است. جامعه آماری آن 2100 دانش آموز بود که از بین آنها تعداد 324 نفر بر اساس جدول مورگان و به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. آزمودنی ها با استفاده از مقیاس خودکارآمدی عمومی شررو همکاران (GSES( و مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون (CD-RSC( و مقیاس انگیزش پیشرفت (درونی، بیرونی( هارتر مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی: نظیر میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد بین متغیرهای مستقل انگیزش پیشرفت و خودکارآمدی با متغیر وابسته تاب آوری روابط مثبت و معناداری وجود دارد. در توجیه این یافته میتوان گفت که دانش آموزانی که دارای انگیزش بیشتری هستند نوعی تلقی مثبت از مجموعه ویژگی های درونی خوددارند و توانایی ها و انگیزه های خود را ارزشمند میدانند که این خود میتواند بیانگر نشانه های تاب آوری در افراد باشند.

Keywords:

خودکارآمدی , انگیزش پیشرفت , تاب آوری