ارائه راهکارهایی جهت طراحی داخلی خانه سالمندان در راستای انعطاف پذیری خانه های سنتی

سالمندی مرحله ای از زندگی است که تماق افراد بشر، از هر جنس، نژاد فرهنگی که باشند، به طور طبیعی به آن می رسند. دورانی که اگر از کیفی مناسب برخوردار باشد می تواند بسیار مطلوب لذت بخش باشد.به دلیل عدم وجود مطالعات جامع در ایران لازم است تا بتوان در جهت ارتقای بهبود محیط برای سالمندان با طراحی بناهایی پایدار و منعطف قدم برداشت، لذا معماری به عنوان مقوله ای مطرح است که در صورت برنامه ریزی و استفاده درست از آن می توان یک جامعه برتر و زندگی بهتری را به وجود آورد. انعطاف پذیری کیفیت فضایی ای بوده است که در معماری خانه های سنتی ایران و در مناطق کویری به صورت برجسته تر وجود داشته و معمار ایرانی از آن بهره می برده است. اهمیت انعطاف پذیری در فضاهای مسکونی، ایجاد فضاهای مطلوب و مناسب، با توجه به سلامت جسم و روان و تاثیرپذیری انسان از محیط سکونت، این الزام را به وجود می اورد. در این پژوهش سعی بر آن دایم با ارائه الگوهای انعطاف پذیری فضا راه حلی بهینه برای طراحی داخلی خانه سالمندان بیابیم به این معنا که باید فضاهایی طراحی نمود که در جهت ارتقا بهره وری فعالیت سالمندان، قابلیت تطبیق با نیازهای فضایی این اشخاص که در صورتی که این مکان ها محل سکونت دائمی انها خواهد بود، ایجاد بستری برای رخداد تعاملات اجتماعی، انسانی تر کردن مقیاس ها، امکان برخورداری از عوامل طبیعی، لزوم تغییر چیدمان توسط مخاطب، ایجاد خلوت و فضای شخصی و امکان تنظیم شرایط محیط از نظر تهویه و نور را دارا باشد. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی بوده، اطلاعات وداده های مورد نیاز از طریق کتابخانه ای و نیز بررسی های میدانی جمع آوری شده است. پژوهش حاضر با بررسی تطبیقی چند نمونه از خانه سالمندان به ارائه الگوهای انعطاف پذیری فضا در جهت طراحی داخلی برای سالمندان پرداخته شده است.

Keywords:

فضاهای داخلی , انعطاف پذیری , استاندارد , خانه سالمندان , معماری بهبود کیفی , امید به زندگی