بررسی تحول مفهوم زمان مکان به عنوان عنصر منظر شهری در تمدن های باستان (عهد قدیم)

برای بررسی تطبیقی مفهوم زمان مکان در تمدن هاو اندیشه ای مختلف ابتدا باید تاریخچه هستی شناسی آنها مورد بحث قرار گیرد . دستکاری کردن مفهوم زمان به معنای دستکاری کردن شکل هستی خویشتن است، و از این روست کهجور دیگر اندیشیدن درباره ی زمان چنین سهمگین می نماید. نگارنده بر ان است تا مفهوم زمان را در نگاه ادیان و تمدن ها به بوته نقد دراورد و از رهگذر اندیشه فلسفی و در نگاه هستی شناسانه اندیشمندان از وجود و ابدیت، به مظاهر زمان در قالب عناصر منظرین در کالبد شهر دست یابد. جستجوی مظاهر زمان در منظر شهری امکان دستیابی به راهبردهایی رفتاری برای جور دیگر جریان یافتن زمان ، یا با بیانی دقیقتر، برای خلق دیگرگونه ی زمان را فراهم می کند. یافته های پژوهش حاکی از سیر اندیشه های نمادین فرازمینی به عینی انسانگرایانه درجوامع مختلف ومنظر طبیعی انسان ساخت آنها بوده که متاثر از تغییر در هستی شناختی یشان بوده است ،در غرب منظر سازی متاثر از تفکر جدیدی تحت عنوان زمانمندی( دازاین یا شیوه بود در جهان ) در جریان است ومنظر مدرن ایران نیز غالبا متاثر از آن بوده لذا باز افرینی اندیشه های منظر سازی در ایران متاثر از اندیشه های ایرانی اسلامی و اندیشه بی زمانی در منظر سازیو منظر بی زمان (مفاهیم ثایت متغیر کهن الگوها) ضروری به نظر می اید و معاصر سازی اندیشه به کمک رویکرد های نوین از جمله منظر الگوریتمیک قابل حصول است.

Keywords:

مفهوم زمان در منظر , زمان مندی , منظر الگوریتمیک , کهن الگوها , منظر بی زمان.