تبیین معیارهای مسکن موقت پس از زلزله بر مبنای تحلیل پارامترهای نظام انسانی در استقرار فضایی

بسیاری از مردم در سرتاسر جهان خانه هایشان را به دلیل بلایای طبیعی مانند زلزله، سونامی و طوفان از دست می دهند.پیامد بلایای طبیعی مردم آواره شده مجبور به جابجایی به مساکن موقتی می شوند که هیچ امکانی برای انتخاب اندازه، تقسیمات، همسایگی و سایر خصوصیات آن را ندارند.از آنجایی که سکونتگاه موقت بر روی زندگی مردم آواره( جابجا شده) و محلی به طرق مختلف از جمله: حفاطت، امنیت، بهداشت و بقاء، معیشت، مدیریت منابع طبیعی و نیاز های اجتماعی مانند خلوت، زندگی با شان و منزلت، ساختار سرویس خدمات اجتماعی و مانند آن می تواند تاثیر گذار باشد؛ لذا سازماندهی برنامه های مسکن موقت توسط سازمان های مسئول با آگاهی از پیامدهای پارامترهای نظام انسانی به منظور کاهش تاثیرات منفی اجتماعی فرهنگی، شکاف در ساختارهای اجتماعی، گسست خانواده ها، درگیری بین گروه های قومی و نژادی و مشکلات روانی ضروری است.در این مقاله تاثیر پارامترهای نظام انسانی مانند حفاظت، امنیت، گروه های جمعیتی، تفاوت های فرهنگی- اجتماعی، اقشار آسیب پذیر، استاندارد های ضروری و منشور حمایت بشر در سازماندهی فضایی سکونتگاه موقت بحث می شود و تلاش می شود چارچوبی برای آن مشخص شود. انواع سازماندهی فضایی مسکن موقت(خطی، مرکزی، مربع متناوب) و موقعیت بافت همسایگی موضوعاتی است که مورد بحث قرار می گیرد.

Keywords:

مسکن موقت پس از سانحه , استقرار فضایی , پارامترهای نظام انسانی , رویکردهای فرهنگی و اجتماعی , امنیت