محمدحسین کنگری - دانشجوی دکتری ، گروه شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران

به جهت جلوگیری از توسعه بی رویه شهرها و همچنین تعریف مشخص از محدوده شهری ، بازآفرینی بافتهای سنتی و ناکارآمد شهری که در مقایسه با سایر قسمت های شهر دچار عقب افتادگی از جریان توسعه شده اند به همراه ازدیاد تراکم و در عین حال رعایت اصول پایداری در همه زمینه های اجتماعی ، زیست محیطی و اقتصادی توصیه میگردد . این بافتها دارای ظرفیتها و قابلیت های نهفته بسیاری هستند که در صورت بازنگری در کالبد آنان میتوان از توسعه درون شهری در این بافتها بهره جست . برخی از این پهنه های شهری به صورت پروژه های درشت مقیاس و برخی صرفا بصورت پروژه های خرد قابل طرح و برنامه ریزی هستند . چیزی که در این بین بسیار حائز اهمیت است آینده نگری در راستای تحقق اهداف پایداری و ارتقاء دایمی کیفیت زندگی شهری است . در این بین با شناخت دقیقتر از نیازهای فعلی و آتی زندگی شهری در این بافتها و انطباق با اصول نوشهرگرایی میتوان جریان زندگی در این بافتها را تسهیل نمود . مقاله حاضر با استفاده از تکنیک SWOT به بررسی و ارائه راهبردهای پایدار و آینده محور در محدوده مرکزی شهر تبریزپرداخته که نتایج حاکی از تاثیر اصول نوشهرگرایی در ایجاد پویایی و پایداری و پاسخگویی نیاز آینده محدوده مورد نظر حکایت دارد .

بازآفرینی، نوشهرگرایی ، بافت ناکارآمد ، ارتقاء دایمی ، تکنیک . SWOT