زهره یزدانی نسب - واحد آزمایشگاه شرکت معدنی و صنعتی گل گهر

در این مقاله سعی شده تا پیوند میان گردشگری و معدن مورد بررسی قرار گیرد. ایران یک کشور در حال توسعه است و برای پیشرفت خود ناچار به توسعه معادن است از طرف دیگر اثرات معدنکاری بر محیط پیرامون موجب تخریب محیط زیست می شود. به منظور حفظ محیط زیست و بازگرداندن زمین های استخراج شده، به چرخه طبیعت می بایست معادن بهسازی شوند. بهسازی به مجموعه ای از عملیاتی که زمین های استخراجی را برای استفاده مجدد آماده می کند گفته می شود. معدن گل گهر جزو معادن روباز و بزرگ کشور است که در جنوب غربی و در استان کرمان قرارگرفته است. در این مقاله امکان تبدیل معدن گل گهر به منطقه گردشگری مورد بررسی قرار گرفت. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات لازم از طریق مطالعات کتابخانهای و میدانی به دست آمد. از آنجایی که معدن گل گهر تا پایان عمر خود و ذخایر پیش بینی نشده زمان زیادی فاصله دارد نباید عملیات بازسازی را تا اتمام عملیات معدنی کاری به تعویق انداخت. بنابراین بهترین تصمیم احیای همزمان منطقه تحت تاثیر همزمان با عملیات معدن کاری است که هم موجب کاهش اثرات تخریبی در همه زمینه ها از جمله آلودگی خاک، آب و هوا می شود و هم از روند رو به افزایش فرسایش جلوگیری می کند. با توجه به مطالعه شرایط مختلف آب و هوایی، ژئوگرافی و منطقه ای این معدن امکان تبدیل شدن به سایت تفریحی و گردشگری را دارا می باشد. به ویژه به دلیل قرار گرفتن در نزدیکی کفه نمک خیرآباد که از جاذبه های گردشگری این منطقه است.

بهسازی، گردشگری، معدن سنگ آهن گل گهر