امیرمسعود عطائی - دانشجوی دکتری مدیریت منابع انسانی و رفتار سازمانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
سیدمحسن علامه - دانشیار، گروه مدیریت، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
علی صفری - دانشیار، گروه مدیریت، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمدصالح طیب نیا - استادیار، گروه معارف قرآن و اهل بیت، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

این پژوهش با هدف تبیین ابعاد خودرهبری با استفاده از آموزه­های قرآن کریم انجام شده است. براین اساس، روش پژوهش از نوع کیفی و روش تحلیل مضمون است. ابتدا متن قرآن کریم از دید مفاهیم مرتبط با خودرهبری (رهبری، خودرهبری، خودمدیریتی، خودکنترلی) مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت و 1536 مضمون اولیه استخراج شد؛ سپس با استفاده از تلخیص و مقوله­بندی به­روش شناسه­گذاری با تاکید بر مفاهیم مشترک، 214 مضمون مشترک اولیه تحت عنوان شاخص شناسایی شد. در ادامه با استفاده از ادغام و تلخیص دوباره این شاخصها، 73 مضمون با عنوان مضمونهای سازمان­دهنده و پس از آن با افزایش محدوده دسته­بندی، 19 مضمون با عنوان مضمونهای فراگیر استخراج گردید. سرانجام نیز مضمونهای فراگیر در چهار دسته مفهوم اصلی خودرهبری، پیش­نیازهای خودرهبری، راهبردها و روشهای خودرهبری و نتایج خودرهبری طبقه­بندی شد. در بخش مفهوم اصلی خودرهبری، پنج مضمون عالی ارزیابی خود، انگیزه­دهی به­خود، به­چالش کشیدن خود، بهبود مستمر خود و حفظ و کنترل خود شناسایی شد. در بخش پیش­نیازهای خودرهبری، هفت مضمون عالی شناخت و ارتباط با خود، شناخت و ارتباط با خدا، شناخت مخالفان و دشمنان، فعالسازی ورودیهای ادراکی، عوامل درونی موثر، عوامل بیرونی موثر و درک ضرورت خودرهبری تبیین گردید. در بخش راهبرد و روش خودرهبری، چهار مضمون عالی راهبردهای ذهنی، رفتاری، ذهنی ­رفتاری و اخلاقی شناسایی، و درنهایت در بخش نتایج خودرهبری، سه مضمون عالی نتایج دنیوی، نتایج اخروی و نتایج دنیوی اخروی شناسایی و تبیین شد.

خود رهبری و قرآن, خودمدیریتی و قرآن, الگوی خودرهبری, قرآن کریم و رهبری