نقش رسانه ای هنر در هویت بخشی به زنان فرودست مبتنی بر آرای پسااستعماری گایاتری اسپیوک

پژوهش حاضر با هدف یافتن راهی برای هویت بخشی به زنان فرودست به بررسی و تحلیل دیدگاه­ های گایاتری چاکراورتی اسپیوک، از منتقدان و متفکران حوزه­ی مطالعات پسااستعماری می­پردازد. او در مقاله ی معروف خود آیا فرودستان می­ توانند سخن بگویند ، به بررسی وضعیت فرودستان می­ پردازد و با توجه به عواملی چون نفوذ استعمار و مردسالاری به این نتیجه می­ رسد که فرودستان نمی ­توانند سخن بگویند. او با توجه به نقدهای فمینیسم، مارکسیسم و مطالعات فرودستان می­گوید که سلسله مراتب اجتماعی- سیاسی استعماری در حیطه­ ی پسااستعماری بازتولید شده­ اند، و صدای فرودستان هیچ­گاه شنیده نمی­ شود. این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی به نقد آرای اسپیوک می­پردازد و به دنبال راهکاری برای هویت بخشی به زنان فرودست است. یافته­ های پژوهش نشان می­دهد که اسپیوک تنها به وجه کلامی ارتباط توجه کرده و وجه غیرکلامی ارتباط که هنر از پایه ­های اصلی آن است را مورد بی­ اعتنایی قرار داده است. هنر در نقش یک رسانه می­ تواند به مثابه زبان فرودستان عمل کند و به آنان هویت ببخشد. فعالیت هنری زنان ایران در جزیره­ی هرمز نمونه ­ای از این کارکرد رسانه ­ای هنر است که توانسته است به آنان هویت ببخشد.

Keywords:

هنر , زنان فرودست , هویت , گایاتری اسپیوک