پوریا نامدار - دانشجوی دکتری سازه های آبی دانشگاه تهران
عاطفه پرورش ریزی - دانشیار گروه مهندسی آبیاری و آبادانی دانشگاه تهران،

در طول دهه 1990 آب در سراسر جهان موجی از خصوصی سازی را تجربه کرد و مشارکت بخش دولتی با خصوصی به میزان قابل توجهی افزایش یافت. ایران نیز به عنوان یک کشور درحالتوسعه طی 10 سال اخیر بهره برداری از شبکه های آبیاری و زهکشی خود را به بخش خصوصی و نهادهای مردمی واگذار نموده است. علت خصوصی سازی شرکت ها عمدتا دو فرضیه مالی و کارایی است. فرضیه مالی نشان می دهد که خصوصی سازی صرفه جویی در تامین هزینه های مالی دولت را دارد و از سوی دیگر فرضیه کارایی بهبود خدمات تحت مالکیت بخش خصوصی و معرفی ایده های جدید را در برمی گیرد. تحقیق حاضر با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای، فرایند خصوصی سازی شرکت های بهرهبرداری از شبکه های آبیاری را به طور خلاصه بررسی نموده است. تحلیل وضعیت موجود نشان می دهد گرچه خصوصی سازی آب با فراز و نشیب هایی همراه بوده است اما اگر این خصوصی سازی زمانی که شرایط آن ازجمله تکمیل ساختار فیزیکی شبکه، آموزش بهره برداران، چارچوب حقوقی و قانونی، استقلال تصمیم گیری و حل مشکلات اجتماعی فراهم شود؛ منجر به ارتقاء بهرهوری، پایداری، جذب سرمایه و کاهش بار مالی دولت خواهد شد

خصوصی سازی، شبکه آبیاری و زهکشی، برنامه های توسعه، بهره برداری و نگهداری