هادی شکیبا زاهد - دانشجوی دکتری مدیریت پروژه و ساخت، دانشکده معماری، دانشگاه تهران
محمدامین قادری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت، دانشکده معماری، دانشگاه تهران،
مجید پرچمی جلال - دانشیار گروه مدیریت پروژه و ساخت دانشکده معماری دانشگاه تهران

سه عامل اصلی در مهندسی ارزش، توجه به جنبه های اقتصادی، مسائل اجتماعی و زیست محیطی در طول عمر پروژه/محصول است که دقیقا منطبق با جنبه های توسعه پایدار میباشد. در واقع مهندسی ارزش قادر است با یک رویکردفراگیر و ساختارمند، نیازها و الزامات توسعه پایدار را یکپارچه نماید. به صورتی که هزینه های چرخه حیات پروژه/ محصول را هدف گیری نموده و علاوه بر کمینه سازی اثرات منفی بر محیط، مطلوبیت را درسطح بالایی فراهم می آورد. از این رو پیشنهاد می شود در مهندسی ارزش به معیارهای ارزش پایداری و وزن آن توجه شود. در این مطالعه علاوه بر مرور مفاهیم پایداری و مهندسی ارزش، شیوه کاربرد مهندسی ارزش در توسعه پایدار از طریق یک مطالعه موردی تشریح می شود. مهندسی ارزش رویکردی منسجم، کارکردگرا و خلاق برای کمینه کردن هزینه های طول عمر طرح (سرمایه گذاری، بهره برداری و نگهداری، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی) و بیشینه کردن ارزش طرح (کیفیت، منافع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی) است و همانند توسعه پایدار صرفا به نیازهای امروز توجه نمی کند و نیازها و خواسته های نسل های آینده را هم مورد توجه قرار می دهد. یکی از جایگاه های اساسی که میتوان از معیارهای پایداری در مهندسی ارزش بهره برد مرحله (فاز) نظری پروژه و برنامه ریزی کلان است. اساس فرایند مهندسی ارزش برمبنای عبور از اجزا و حرکت به سوی کارکردها و در نتیجه رسیدن به هدف ها است که این روند به روشنی در مساله پایداری نمود پیدا می کند. در واقع معیارهای پایداری نیز ابزاری برای کارکرد محور نمودن اجزا و جهت دهی مجموعه به سوی اهدافی هستند که از پیش تعیین شده است.

مهندسی، مدیریت ارزش، توسعه پایدار، پروژه های تامین آب، آبیاری و کشاورزی