محمد آسیابی بخشکندی - مربی گروه جغرافیا دانشگاه پیام نور، ایران

با نگاهی گذرا به شهر و فضاهای شهری و عناصر تشکیل دهند آنها چون راه، پیاده رو، ارتباطات، و معیارهای فرهنگی، کالبدی و فضایی، و ویژگی هایی چون حس اقتدار و غنا، نظم، تعادل، انعطاف، سرزندگی، حس بودن، نشانه، یادمان، هویت، روحیه فعالیت و غیره آن، متوجه این نکته می شویم، نیازهای ادراکی، روحی، اجتماعی، فرهنگی و رفتاری انسان ها و زندگی روزمره آنها در در طول تاریخ تمدن شهری در آن جاری می شود. شهرها مکانهایی برای تجارت، ملاقات، گفتگو، استراحت و شمار زیادی از عملکردهای گوناگون و کاربردی شهروندانش را برآورده می کند. اما با ورود ویروس کرونا بعنوان یک مسئله جدید و کاملا پیچیده و ناشناس دیگر شهرها همچون سابق پاسخگوی نیازهای شهروندان خود نیستند.از یک طرف، افراد زیادی در دنیا با سبک زندگی کرونایی هنوز سازگاری و هماهنگی ندارند و تلاش آنها برای برقرارکردن سبک زندگی پیشین خود کاری خطرناک بنظر می رسد. از طرف دیگر ،شهرها هم در چنین بحران هایی انعطاف پذیری لازم برای حل مشکل را ندارند و اکثرا در بحران های چون زلزله،سیلاب و نیز کرونا ناامن و خطرساز نیز می شوند.لذا در پژوهش حاضر، روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع بنیادی و بر اساس روش و ماهیت، توصیفی - تحلیلی و روش تجربی - پیمایشی است. همچنین در تبیین ادبیات موضوع از مطالعات کتابخانهای و برای جمعآوری اطلاعات با توجه به ماهیت تحقیق از روشهای اسنادی استفاده شده است. هدف این تحقیق کمک به تقویت و رشد بینش برنامهریزی شهری نسبت مسئله های پیچیده و بدقلق و افزایش تاب آوری شهری نسبت به آنهاست. با این اوصاف، یافتن راهحلها، الگوها و شیوه هایی برای حل مسائل و مشکلاتی که گریبان گیر شهرها هستند، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. همچنین نتیجه این پژوهش، بر لزوم تقویت مشارکت مردمی، افزایش سطح آگاهی آنان، و در سطوح مدیریتی نیز بر ، دانش محوری، تخصص گرایی،شایسته سالاری و شعور مدیریتی تاکید دارد.

مدیریت بحران، تاب آوری، سبک زندگی کرونایی ، دوران عدم قطعیت، SWOT