انعطاف پذیری فضاهای آموزشی در فرهنگسرای هنر و معماری

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی فرهنگسرای هنر و معماری با رویکرد انعطاف پذیری فضاهای آموزشی است. روش شناسی پژوهش: این پژوهش از نظر نوع هدف، کاربردی و از نظر نحوه ی گردآوری داده ها توصیفی می باشد. روش تحقیق به صورت کتابخانه ای (کتابها، پایان نامه ها، مقالات، سایتها و ...) و میدانی (تحلیل و بررسی سایت جهت طراحی) می باشد. یافته ها: آموزش پویاست، در نتیجه، فضاهای آموزشی باید بتوانند جوابگوی نیازها براساس تغییرات الگوهای آموزشی باشند. نیاز به انعطاف پذیری در فضاهای آموزشی را می توان به گروه های کارکردی، اجتماعی روانی و اقتصادی دسته بندی کرد. بنابراین نیاز به تطابق با مسائل روان شناختی و اجتماعی، فضاهای آموزشی را نیازمند انعطاف پذیری بیشتری می نماید. الگوی انعطاف پذیر یک فضای آموزشی هم روند آموزش است و هم فرم فضای آموزش، هم وصف فضایی زنده است و هم وصف روندی که فضا در آن ایجاد شود. چند عملکردی دیدن یک فضا، همچنین امکان تلفیق، تفکیک و گسترش آن از مهمترین عواملی هستند که در طراحی یک الگوی منعطف باید به آن پرداخت. بررسی الگوهای انعطاف پذیر در ابعاد مختلفی امکان پذیر است، در مقیاس کلان، در همجواری و تلفیق با عناصر و عملکردهای دیگر و در ایجاد سیمای مطلوب شهری که در دانش آموز حس تعلق، هویت، اعتماد به نفس و افتخار را قوت می بخشد. در مقیاس میانی در سازماندهی اجزاء تعداد طبقات و نوع ارتباطات فضاهای آموزشی به گونه ای که جوابگوی آموزش جدید و پویای امروز و پیشرفت تکنولوژی و سرعت آن در سالهای اخیر باشد و در مقیاس خرد، در دقت عمل در انتخاب شکل و فرم اجزای آموزشی، مبلمان، مقیاس و جزئیات آنها به طوری که ادراکات حسی مثبت را در تطابق با استفاده های متفاوتی که در طول زمان ممکن است داشته باشند، به وجود آورد. نتیجه گیری: در نهایت چنین استنتاج می شود که خلق یک محیط آموزشی انعطاف پذیر، که همیشه در حال طراحی توسط کاربران آن است، به نوعی، سازگاری با تجربه پذیری جهان کاربر و همسویی با تغییر پذیری روش های آموزشی نو به نو را سبب می گردد.