بررسی اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر افزایش عزت نفس و کیفیت زندگی کودکان استثنایی در حال تحصیل نابینا

یکی از تفاوت هایی که منجر به استثنایی شدن فرد، در مقایسه با دیگر افراد جامعه می شود ، نقصی در سیستم حسی است ، یکی از این نقایص، نقص حس بینایی می باشد که بر اثر عوامل مختلف و در هر دوره ای از زندگی افراد، احتمالبروز آن وجود دارد (بهرامی احسان و بنی هاشمیان ، 1389 ). اکثر افراد مبتلا به نقص بینایی توانایی دیدن را دارند.، تنها تعداد کمی از آنها از نظر آموزشی نابینا هستند و به طور کامل دید ندارند اگر چه ممکن است بیشتر این افراد از نظر حواس دیگر، طبیعی باشند. داشتن نقص بینایی، حتی اگرنابینای کامل باشند،حس بویایی ، چشایی، حس شنوایی و لامسه را بر خلاف باور دیگران مختل نکرده یا بهبود نمی بخشد، بلکه افراد مبتلا به نابینایی کامل ، از ادراک حرکتی،بویایی، حس لامسه و شنوایی برای یادگیری در محیط استفاده می کنند(کاکاوند، 1389) دانش آموزان با مشکل بینایی به عنوان بخشی از جامعه افراد کودکان استثنایی،به دلیل نقص جسمی و محرومیت های ناشی از آن اغلب قادر به ایجادرابطه اجتماعی و متقابل با همسالان و بزرگسالان نیستند و سازگاری عاطفی و اجتماعی آنان با دشواری روبرو است. این کودکان معمولامنزوی و درون گرا هستند بنابراین کمک به این دانش آموزان در جهت رشد و گسترش مهارت های زندگی مورد نیاز برای زندگی موثر،بالا بردن کیفیت زندگی، ایجاد یا افزایش عزت نفس در برخورد با مشکلات و حل آن و هم چنین کمک به آنها در رشد و تکامل عواطف ومهارت های زندگی جهت سازگاری موفق با محیط اجتماعی ،بالاخص در امور تحصیلی در جامعه ضروری به نظر می رسند