بررسی روان شناسی مثبت گرا در دو منظومه ی خسرو و شیرین و لیلی و مجنون

روان شناسی مثبت گرا نگاهی نو به اهداف روان شناسی است، که تغییر کلی در روند آموزش، درمان و بهبود مخاطبان خود درپیش گرفته است. در این نوع روان شناسی هدف یافتن کمبودها و نقص ها، به دقت و تمرکز بر خوبی ها، خصلت های مثبت وتوانایی ها تمرکز یافته است. مقاله ی حاضر با هدف یافتن مولفه های مثبت گرایی در دو منظومه ارزشمند و تاثیر گذار ((خسروو شیرین)) و ((لیلی و مجنون)) نظامی گنجوی، انجام شده است و در نهایت به این نتیجه رسید که در هر دو اثر مولفه هایمثبت گرایی وجود دارند و می توان نگاه کلی مثبت گرایی را در هر دو شناسایی کرد. اما با توجه به فضای متفاوت دو اثر، مولفههای مثبت گرایی بیشتری در ((خسرو و شیرین)) نسبت به منظومه ((لیلی و مجنون)) یافته شد. در این مقاله مولفه های روانشناسی مثبت گرا در دو منظومه ی عاشقانه ی خسرو و شیرین و لیلی و مجنون نظامی گنجوی بررسی و طبق این چارچوب،مولفه ها، در سه دسته بندی هیجانات مثبت، خصیصه های مثبت و نهادهای مثبت گرا جستجو شدند. مولفه های مثبت یافتشده در این دو منظومه عبارتند از : رضایت و خرسندی از زندگی، شادی، خوش بینی، امید به آینده، ایمان و اعتماد (بر خدا ودیگران)، عشق، رحم و مهربانی، خود کنترلی، ادب، عدالت، مسولیت پذیری، بردباری و شکر و سپاسگزاری (نسبت به خدا وافراد). این مقاله به صورت تحلیلی و توصیفی انجام گرفته است.

Keywords:

روان شناسی مثبت گرا , نظامی گنجوی , خسرو و شیرین , لیلی و مجنون , ادبیات غنایی