جایگاه کار آفرینی درآموزه های اسلامی

کارآفرینی به فرایندی اطلاق می شود که طی آن کارآفرین با به کارگیری قوه خلاقیت خود اقدام به نوآوری نموده و به بهره برداریفرصت های اقتصادی پنهان از چشم دیگران می پردازد. ویژگی های شخصیتی وی که شامل استقلال طلبی،مسئولیت پذیری، خودباوری و پشتکار است سبب می شود تا وی انواع خطرات ناشی از راه اندازی یک کسب و کار جدید را تقبل وپیامدهای اجتماعی آن را نیز تحمل کند. خلاقیت، نوآوری، فرصت گرایی و خطرپذیری را می توان از مولفه های اصلی کارآفرینیدانست. اقتصاددانانی چون نایت، کرزنر، بامول و دراکر در آثار خود درباره کارآفرین به عنوان عامل موثر اقتصادی به تفصیل سخنرانده اند، ولی اولین کسی که توسعه اقتصادی را مرهون وجود کارآفرینان دانست ژوزف شومپیتر از مکتب اتریش است.تخریب خلاقبه فرایندی اشاره دارد که در آن کارآفرینان با نوآوری تعادل را برهم زده و با خلق فرصت های جدید اقتصادی سرمایه گذارانمعمولی را به دنبال خود می کشند. وی تحقق رونق و رکود (سیکل های تجاری) را حاصل تکرار ظهور و افول کارآفرینان می داند. دراقتصاد متعارف در کنار بانک ها، ابزارهای مختلفی به منظور تامین مالی کارآفرینان طراحی و به دست اجراء سپرده شده است کهمعروفترین آن ها عبارتند از فرشتگان کسب و کار، سرمایه گذاری خطرپذیر و تامین مالی جمعی. تامین مالی مبتنی بر بدهی (ربوی)به دلیل مسئولیت نامحدودی که بر مالک یا مالکان کسب و کارها تحمیل می کند با روح کارآفرینی ناسازگار بوده و با اهداف نظاماقتصادی اسلام نیز در مغایرت است. از این رو عقود مشارکتی که هسته نظام مالی اسلامی را تشکیل می دهد مناسبترین شیوه تامینمالی کارآفرینان است. این ساختار باعث تشجیع و دلگرمی صاحبان ایده های خلاق و پیشگامان نوآوری می گردد و به آنان این نویدرا می دهد که آن چه به جای وثیقه برای یک موسسه مالی اهمیت دارد دقت طرح و سودآوری آن است.

Keywords:

کارآفرینی , آموزه های اسلامی , مدیریت , اقتصاد