توسعه در بافت های تاریخی در چارچوب معماری میان افزا

گام برداشتن بسوی شهر پایدار، نیازمند برنامه ریزی همه جانبه و استراتژیک برای بخش های مختلف است اگرچه افزایش جمعیت علت اولیه گسترش شهرها محسوب می شود، لیکن پراکندگی نامعقول آن اثرات نامطلوبی بر محیط طبیعی و فرهنگ جوامع می گذارد. یکی از مشکلات شهر های ما آشفتگی و ناهمگونی آنهاست که به دلیل عدم توجه به گذشته و زمینه تاریخی به لحاظ مسایل مختلف کالبدی از یک سو و نا هماهنگی توسعه جدید با بافت قدیمی از سویی دیگر، باعث ایجاد هرج و مرج در سیمای شهری گردیده است. این نا بسامانی ها به دلیل تعامل نه چندان مطلوب میان بافت تاریخی و اجزای جدید میان افزا در آن، به مراتب بیشتر از بافت های جدید است. توسعه میان افزا یا لایه گذاری در زمین های بایر و دایر در محوطه های ساخته شده رخ می دهد. الگوی توسعه میان افزا یکی از ابزارهای رشد هوشمند است و در صورت تحقق از مصادیق بارز توسعه پایدار می باشد. در این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی – تحلیلی ابتدا به بررسی جایگاه توسعه درونی و معماری میان افزا پرداخته و سپس به معرفی الزامات این رویکرد در بافت های تاریخی پرداخته شده است.

Keywords:

معماری میان افزا , توسعه بافت تاریخی , معماری زمینه گرا , رشد هوشمند.