شاخصه های طراحی فضاهای فرهنگی با توجه به تلفیق معماری مدرن و سنتی ایرانی

شیوه معماری سنتی ایران، بیانگر انگیزه اصلی معماران سنتی ایران که انعکاس مفاهیم فرهنگی و باورهای مردم و به نوعی انعکاس رفتارهای اجتماعی مردم فلات ایران بوده است. فرهنگ در معماری ایرانی موجب ایجاد فضاهای شهری و فضاهای کاربردی نسبت به نیازهای ساکنان گردیده است. مطالعه روند تحولات در معماری ایران و کنکاش کردن فضاهای شهری مورد نیاز در طی قرون گذشته این مطلب را به وضوح بیان می دارد که شهرنشینی به عنوان الگوی برتر سکونت قرار گرفته است. سابقه بکارگیری معماری درونگرا و برونگرا، در فضاسازی معماری ایرانی، عملکردهای جدیدی را برای ورود تفکر جدید در طرح پلان و نماها موجب گردید. هجوم الگوهای معماری غربی به معماری سنتی ایران در طی سده گذشته شرایط وامکانات متفاوتی را به دنبال داشته است بررسی روند این تاثیرگذاری در معماری معاصر از دغدغه های تاریخ نگاران و پژوهشگران حوزه معماری ایران است تغییر در الگوهای فرهنگی،ایجاد فضاهای شهری مدرن، کاربرد جدید در فضاسازی شهری، ایجاد امنیت و رفاه در ساکنان شهری و در نهایت تغییر الگوی زندگی شهری در سده معاصر از مهم ترین بحث های این مطالعات است از این مطلب به عنوان تاثیر در معماری ایران، به عنوان مدرنیته در معماری تغبیر گردیده است. برخی بر این باورند که آغاز این جریان فکری به اواخر دوران قاجار در ایران باز می گردد. در این میان ایجاد فضاهای فرهنگی با توجه به رخنه شدید معماری مدرن در معماری ایران، نیازمند نوعی انطباق عملکردی و فضاسازی در انبوه هجمه های معماری برای نمایش هویت تاریخی است. طراحی فضای فرهنگی با اصالت و هویت ایرانی و تلفیق با معماری وارداتی، از جمله دغدغه های جامعه معماری ایران است در این پژوهش با توجه به مطالعات انجام یافته سعی بر معرفی وایجاد نقاط مشترک در حفظ هویت و فرهنگ با توجه به معماری مدرن گردیده است.

Keywords:

معماری , فضاهای فرهنگی , معماری مدرن , معماری سنتی , مدرنیته در معماری