پیمان کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین
محمد شفیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین

پیاده روی قدیمی ترین شکل جابجایی انسان در فضاست که می توان آن را حق طبیعی استفاده کنندگان از فضای شهری دانست. تا قرن قبل اکثر شهرها در مقیاس حرکت عابر پیاده بوده و محورهای پیاده به ویژه در مراکز شهری، که مکان های اصلی خرید و گردش و امور شهروندان به شمار می آیند، به علت تسخیر شهر توسط وسایل نقلیه و چیرگی آن بر انسان، مورد کم توجهی جدی قرار گرفتند در حالی که امروزه با استفاده از تکنولوژی پیشرفته حمل و نقل، جابجایی به صورت پیاده بایست ایمن و راحت صورت پذیرد. اما پس از انقلاب صنعتی و سیطره اتومبیل و توسعه فناوری حمل و نقل در شهرها، که زندگی و کار در بیرون از محیط شهری را امکان پذیر نمود باعث شد تا فضای مرکزی شهر اهمیت خود را به واسطه عبور سریع وسایل نقلیه موتوری از میان فضای شهری از دست داده و تعامل فیزیکی میان مردم شهر و محیط کاربری اطرافشان را، نسبت به گذشته ضعیف نموده و کاهش دهد(مدنی پور، 1382، 75-70) اما پس از انقلاب صنعتی و سیطره اتومبیل و توسعه فناوری حمل و نقل در شهرها، زندگی و کار در بیرون از محیط شهری را امکان،پذیر نمود باعث را تا فضای مرکز شهر اهمیت خود را به واسطه عبور سریع وسایل نقلیه موتوری از میان فضای شهری از دست داده و تعامل فیزیکی میان مردم شهر و محیط کاربری اطرافشان را، نسبت به گذشته تضعیف نموده و کاهش دهد در نتیجه اغلب مراکز شهرهای بزرگ به دلیل ازدحام، آلودگی و کیفیت زندگی پایین از سکنه تهی شده و در نهایت کاهش ایمنی راحتی عبور و مرور عابرین پیاده را به همراه داشته است.

پیاده راه، الگو، عابر پیاده، شهر زنده