عبداله اکباتان - گروه زبان وادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت
محمود رنجبر - دانشگاه گیلان
علی تسلیمی - عضو هیات علمی

تاریخ گرایی نو یکی از رویکردهای بینارشته ای است که برای نشان دادن لایه های پنهان وقایع، تاریخ را به عنوان متن مورد توجه قرار می دهد. خاطرات عزت شاهی، روایتی از پایداری و مبارزه فردی است که مورد اعتماد بسیاری از گروه های مبارز علیه رژیم پهلوی بود. در این روایت تاریخی، تعامل و تقابل گفتمان حاکمیت و بازتولید شبه گفتمان های رقیب در سه مقطع پیش از زندان، درون زندان و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان داده شده است. در این پژوهش با رویکرد تاریخ گرایی نو، اثر مذکور را در دو تقسیم بندی کلان و خرد و شش سطح جزئی­تر مورد بررسی قرارداده ایم. یافته ها نشان می دهد این اثر در حوزه تاریخ شفاهی انقلاب­اسلامی با نگرشی جزئی نگر  ضمن تقسیم بندی­گفتمانی، به توصیف کیفیت سیطره و تشتت حاکمیت، قدرت و افول درون گروهی نیروهای معارض و درنهایت چند پارگی جامعه ایرانی در دو دهه چهل و پنجاه می پردازد.راوی برای صورت بندی مناسبات ایدئو­لوژیک قدرت به شرح رفتارهای سیاسی خرده گفتمان­های متنازع می­پردازد. این­کتاب با ­بهره­گیری از اسناد تاریخی­درون متنی و انضمامی (توضیحات­تدوین­کننده) نشانه ها وکیفیت شکل گیری قدرت رابیان می کند.در بخش دیگر این پژوهش ضمن مثال­هایی ­تضاد، دوگانه گویی، پوشیده گویی و محدودیت های ایدئولوژیکی قدرت­های متنازع در بافت متن  نشان داده شده است.

تاریخ گرایی نو, عزت شاهی, گفتمان, خاطرات