علی بنی هاشم راد - دانشیار پریودانتیکس، مرکز تحقیقات دندانپزشکی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
مهدی غلامی - استادیار، گروه جراحی دهان، فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
شادی ثقفی خادم - استاد آسیب شناسی دهان، فک و صورت، مرکز تحقیقات بیماری های دهان، فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
سید اسحاق هاشمی - دانشیار بیوشیمی بالینی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

مقدمه:بیماری پریودنتال یک بیماری التهابی بافت های حمایت کننده دندان است که توسط میکروارگانیسم های خاص ایجاد شده و منجر به تخریب پیش رونده لیگامان پریودنتال PDL(Periodontal Ligament) و استخوان آلوئول همراه با تشکیل پاکت یا تحلیل لثه و یا هر دو می شود. امروزه از بزاق به عنوان یک مایع تشخیصی در پزشکی و دندانپزشکی استفاده شده و فرآورده های آن (همچون آنزیم ها، ایمنوگلوبین ها، هورمون ها و فرآورده های باکتریایی) می تواند نشان دهنده بیماری های پریودنتال باشد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری آنزیم LDH(Lactic Dehydrogenase) در بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن مراجعه کننده به بخش بیماری های لثه دانشکده دندانپزشکی مشهد پیش از درمان و مقایسه آن با مقادیر پس از درمان انجام شد. مواد و روش ها:این مطالعه در ارتباط با بیماران مراجعه کننده به بخش پریودانتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1394 انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله ای به صورت مبتنی بر هدف می باشد. پس از ارائه فراخوان، نمونه گیری از 30 بیمار صورت گرفت. میزان Attachment lossبه صورت پاکت با عمق 6-4میلی متر به عنوان معیار ورود به پژوهش در نظر گرفته شد و حتی المقدور از نظر کنترل پلاک یکسان انتخاب گردید. نمونه های بزاق بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط قبل از درمان فاز یک (Scaling &Root Planningو آموزش بهداشت) و چهار هفته پس از درمان تهیه شد. حدود 3 میلی متر از بزاق کامل تحریک نشده به کمک Spittingmethodاز هر نفر جمع آوری گردید و بلافاصله داخل میکروتیوبی با دمای 20- درجه قرار گرفت و به آزمایشگاهی با دمای 80- درجه انتقال یافت. پیش از شروع کار، دمای تمام نمونه ها به دمای اتاق رسید و نمونه ها به مدت 5 دقیقه با سرعت 3000 دور در دقیقه سانتریفیوژ شدند. از مایع شفاف رویی جهت آنالیز میزان LDHاستفاده گردید. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSSو آزمون tتحلیل شدند. یافته ها:یافته ها نشان دادند که میانگین سطح LDHبیماران قبل از درمان 8/57±1484 و میانگین آن پس از درمان 4/25±1112 میکروگرم بر لیتر بوده است. سطح LDHبزاق بیماران قبل و بعد از درمان تفاوت معناداری با یکدیگر داشت (01/0P=). نتیجه گیری:نتایجنشاندادندکهسطحآنزیم LDHبهطورقابلملاحظه ایدربزاقبیمارانپریودنتالقبل از درمان نسبت به پس از درمان بالاتربودکهاینخودناشیازفرایندهای پاتولوژیکی می باشدکهدربافتپریودنتالاتفاقافتادهومنجربه آزادسازیاین آنزیم هایدرونسلولیشدهاست.

پریودنتیت مزمن, لاکتات دهیدروژناز, بزاق