ارزیابی فناوری نوین ساختمان های دما فعال به عنوان راهی برای سرمایش و گرمایش ساختمان

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 631

This Paper With 10 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CPRE01_066

تاریخ نمایه سازی: 28 تیر 1399

Abstract:

با توجه نرخ بالای مصرف انرژی در کشور ایران، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر نظیر انرژی زمین گرمایی به منظور کاهش استفاده از سوخت های فسیلی و به تبع آن کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بسیار حائز اهمیتاست. در این میان استفاده از انرژی زمین گرمایی سطحی به دلیل سازگاری تقریبی در تمام شرایط زمین و همچنین عدم محدودیت در مناطق شهری با اقبال زیادی روبرو شده است. یکی از کاربردهای این انرژی، استفاده در ساختمان ها و بطور کلی سازه های دما فعال نظیر شمع ها و دیوارها به منظور گرمایش و سرمایش ساختمان است. بر طبق تحقیقات انجام شده توسعه و استفاده از شمع های حرارتی با نرخ 10 درصد سالانه در سراسر جهان رو به افزایش است. لیکن در کشور ایران برخلاف پتانسیل بالای بهره وری از این سیستم، استفاده از این تکنولوژی به کندی پیش می رود. از مزایای این تکنولوژی می توان به کاهش تولید گاز دی اکسیدکربن به میزان 50 درصد و انرژی های فسیلی تا 25 درصد اشاره کرد. به علاوه بازدهی این سیستم ها در مقایسه با مدرن ترین سیستم های گازی، 300 تا 400 درصد بوده و 20 تا 40 درصد انرژی کمتری در سرمایش و 30 تا 50 درصد در گرمایش مصرف می کنند. در این مقاله ضمن معرفی و بررسی مکانیزم عملکرد شمع های زمین گرمایی (انرژی) به عنوان عضوی از ساختمان، ارزیابی اقتصادی آنها نیز انجام شده است. بدین منظور میزان تولید برق با استفاده از این تکنولوژی و همچنین بازدهی اقتصادی این سیستم در طولانی مدت مورد بررسی قرار گرفته است. یک شمع انرژی براساس مشخصات هندسی آن می تواند 25 تا 50 وات بر متر انرژی تولید کند. بر طبق ارزیابی صورت گرفته، استفاده از شمع های زمین گرمایی موجب صرفه جویی به میزان 60 درصد در مصرف برق و همچنین موجب کاهش 45 درصدی در هزینه برق می شود.

Authors

محمدرضا بشیری

دانشجوی دکتری، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، دانشکده مهندسی عمران، گروه ژئوتکنیک

محمود قضاوی

استاد، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، دانشکده مهندسی عمران، گروه ژئوتکنیک