سمیه حدادیان - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خرم آباد، خرم آباد، ایران.

کلیله­ودمنه از جمله­ متون تعلیمی است که از زمان ترجمه شدن آن به زبان فارسی مورد توجه بسیاری از پژوهشگران و محققان قرار گرفته­است. ترجمه­ها و تحریر­هایی که در طول زمان­های متفاوت و به زبان­های مختلف بر روی آن صورت گرفته است، باعث شده که مترجمان آن­ها بر حسب ذوق و سلیقه خود تصرف­هایی در آن به وجود آورند؛ بنابراین چه به لحاظ محتوا و چه به لحاظ ساختار تفاوت­هایی باهم پیدا کرده­اند. یکی از وجوه این تفاوت­ها، اسامی خاص به کار رفته در حکایت­های این کتاب است. در این پژوهش اسامی خاص به کار رفته در باب بومان و زاغان در کتاب­های پنچاتنترا، کلیله­ودمنه، داستان­های بیدپای، انوارسهیلی و عیاردانش بررسی شده است. در این میان کتاب­ پنچاتنترا که منشا اصلی هندی کتاب­های دیگر به شمار می­رود، مبنا قرار گرفته، اسامی خاص به کار رفته در دیگر کتاب­ها با آن مقایسه شده است. نتایج پژوهش نشان از آن دارد که در این کتاب ها هفده مورد اسم خاص به کار رفته است که بیش­ترین کاربرد آن در کتاب پنچاتنترا و بیش­ترین تغییرات مربوط به کتاب­های انوارسهیلی و عیاردانش است.

اسم خاص, پنچاتنترا, کلیله ودمنه, داستان های بیدپای, انوارسهیلی, عیاردانش