سیدعلی صدرالسادات

سازمانهای ایرانی انباشته از تجربه های بسیار گرانبها و ارزشمندی است که مدیران و کارشناسان باتلاشهای بی وقفه خود و در راه ادای وظیفه خطیر خویش کسب کرده اند سرمایه ای بسیار ارزشمنی که در صورت فراهم آمدن سازوکار مناسب خلق ارزشهای جدید را در پی خواهد داشت تجربیاتی که در غیر این صورت به همراه انسانهای شریف و خدوم از سازمان خارج به تاریخ سپرده خواهند شد. پیوند میان تجربه و حافظه پرسشهایی را پیش روی ما قرار میدهد پرسشهایی چون ایا با توجه به اموزه های حاصل از انچه در گذشته رخ داده می توان اینده را جهتداد؟ ایا اصولا قانونمندی های تجربی در جهانی انسانی - اجتماعی وجود دارد که با استفاده از آنها بتوان از معبر سنگلاخی تجربه های دیروز به سوی ابهام فردا حرکت کرد؟ رفتار انسان به عنوان موجودی پویا در طول زمان تابع چه قاعده هایی است؟ ایا با روشهای تحقیق که در علم مدیریت متداولند می توان به اموزه هایی دست یافت که امکان تعمیم به شرایط دیگری را داشته باشند؟ بهره وری زندگی شخصی و سازمانی ادمی تا چه حد د رگرو دانش مندی و اموختگی باتجربگی است؟ ایا اتکا به تجربه های شخصی خود ودیگران می تواند این اطمینان را ایجاد کندکه کنش و واکنشهای ما در برابر پدیده ها درست است؟ ایا پارادایم مدیریت اقتضایی contingency درمدیریت نوعی تسلیم شدن در برابر واقعیتها نیست که بهترین توصیف برای انها نظم پریشان است؟