بهبود همگرایی و مدت زمان اجرا در کنترل توپولوژی آگاه از تحمل خطا و تداخل در شبکه های حسگر بی سیم با استفاده از الگوریتم ژنتیک دوهدفه

پژوهش هایی که در زمینه پروتکل های کنترل توپولو ژی در شبکه های حسگر بی سیم انجام شده است، غالبا با هدف ایجاد توپولوژی پویا و توسعه پذیری صورت گرفته است. پژوهش حاضر به جای حداقل سازی تعداد گام که ممکن است قدرت سیگنال دریافتی را حداقل و نرخ گم شدن را حداکثر نماید، به یافتن مسیرهای با کیفیت تمرکز کرده است. هدف این مقاله ایجاد کنترل توپولوژی است که در آن ب رروی کاهش خطا و کمینه کردن تداخل ب هصورت همزمان، تمرکز شده است. برای این منظور از توابع حداقل سازی میزان خطا و حداقل سازی میزان تداخل به کمک الگوریتم ژنتیک دوهدفه استفاده شده است. از آنجایی که الگوریتم ژنتیک یک الگوریتم مکاشفه ایاست، روش پیشنهادی از نظر همگر ایی با الگوریتم های SMG ، DDSE و PSO مقایسه شده است . نمودارهای بدست آمده حاکی از آناست که الگوریتم پیشنهادی از درجه همگرایی خوبی نسبت به مدل های مشابه برخوردار است . همچنین مدت زمان اجرای درخواست ها در شبکه های حسگر بی سیم یکی از مسایلی است که در طول عمر شبکه تاثیر می گذارد. در پیاده سازی های مختلف زمان اجرای الگوریتم پیشنهادی نسبت به روش SMG بهبود 13/2 درصد و نسبت به روش PSO بهبود 5 درصد داشته است و روش پیشنهادی توانسته زمان اجرای درخواست ها را برای کنترل توپولوژی کاهش دهد

Keywords:

کنترل توپولوژی , تحمل خطا و تداخل , شبکه های حسگر ب یسیم , الگوریتم ژنتیک دوهدفه , همگرایی و مدت زمان اجرا .