مهدی حیدری - کارشناس ارشد مهندسی عمران، موسسه آموزش عالی عمران و توسعه همدان

با توجه به افزایش تراکم مناطق شهری، تغییر در استفاده از اراضی و تغییرات آب و هوایی، سیلاب های شهری رو به افزایش است. رویکرد سنتی مهندسی به سیل، طراحی سیستم های زهکشی و سدها است. با این حال، این روش ها باعث افزایش خطر سیلاب درازمدت و آسیب رساندن به اکوسیستم رودخانه در مناطق شهری و روستایی می شوند. در مقاله حاضر، ما از تئوری های مرسوم عبور کرده و یک مفهوم برای بهبود تاب آوری در برابر سیلاب شهری پیشنهاد می کنیم. سپس مواردی را که چالش های معاصر نیازمند همکاری همه اجزای مدیریت شهری برای بهبود هستند را مشخص می کنیم. این مفهوم، تاکید بر تاب آوری و هم افزایی بین افزایش ظرفیت برای پاسخگویی به جریان رواناب حداکثر (هنگام رگبار) رودخانه و بهبود کیفیت عملیاتی و عملکردی مجموعه مدیریت واحد شهری است. همچنین، برخی نیازهای تحقیقاتی و نیز آزمایش هایی که برای بهبود مدیریت پایدار و انعطاف پذیر رواناب ناشی از رگبارها ، یعنی انعطاف پذیری سیستم های هدایت رواناب، کاهش مصرف انرژی، استفاده بهینه از سرزمین، اولویت های حمل و نقل و ارتباطات اجتماعی اقتصادی، تاثیر تغییرات اقلیمی، تامین زیرساخت های حیاتی مشخص شده و برخی از آنها را با توجه به مسئولیت ها تحلیل می کنیم.

سیلاب شهری، تاب آوری، سازگاری با تغییرات اقلیمی