مریم قائمی - پژوهشکده علوم دریایی، پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی و علوم جوی، تهران، ایران

مقدار زباله های پلاستیکی شناور در آب های سطحی دریاهای جهان، نسبت به مقدار مورد انتظار پلاستیک هایی که در اثر سوء مدیریت به محیط های دریایی وارد می شوند، به مراتب کمتر است. بدین دلیل، شناسایی چاهه های دریایی که پلاستیک های گم شده را نگه می دارند، برای ارزیابی خطرها، اثرها و برنامه ریزی برای مدیریت این مشکل جدید ضرورت دارد. نتایج پژوهش های اخیر نشان می دهد، درختان مانگرو که در حاشیه بین جزر و مدی قرار گرفته اند، با گسترش سامانه ریشه ای خود، هوابرها یا ریشه های تنفسی، فیلتر موثری را تشکیل می دهند که پلاستیک های حمل شده با جریان های دریایی را به دام می اندازند. به عبارتی، مانگروها به عنوان چاهه برای زباله های پلاستیکی دریایی و همچنین سدی برای زباله های بشرزاد از خشکی به دریا پیش از پراکندن در محیط دریایی عمل می کنند. افزون بر این، بخشی از پلاستیک های بزرگ پس از رهاسازی در محیط زیست، ممکن است دست خوش انواع فرایندهای زیستی و غیرزیستی شوند که از راه آن ها به جای ناپدید شدن، کوچک تر و کوچک تر می شوند. این قطعات پلاستیکی ریز، میکروپلاستیک یا ریزپلاستیک نامیده می شوند که اندازه ای کمتر از mm 5 دارند و بدین علت با چشم غیرمسلح دیده نمی شوند.

پلاستیک های گم شده, میکروپلاستیک, ریشه های تنفسی, مانگرو, دریا