علی شفیعی دارافشانی - دانشجوی دکترای شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)

پیاده روی، ساده ترین نوع جابجایی بین مبدا و مقصد بوده و تنها گونه از حمل و نقل است که بصورت مستقل و غیر وابسته به هیچ گونه ابزار یا وسیله خارجی امکان پذیر میباشد از انجا که معبر پیاده در فضای عمومیشهری برای حرکت عابر پیاده میباشد می تواند موجب تقویت اجتماعی و معنوی شهروندان تلقی گردد ولی اغلب به دلیل بی توجی و تخصیص امکانات ناچیز و ناقص در سطح پیاده راه ها و عدم آموزش و آگاهی مردماز قوانین حرکت پیاده ها حقوق واقعی خویش را نشناخته و گاهی از این حق محروم می شوند به طوری که سهم این وسیله در نظام حمل ونقل در دهه های اخیر براساس آمار با توجه به زندگی ماشینی و موانع بی شماردیگر کمرنگ شده است.پژوهش حاظر با عنوان بررسی الزامات حقوقی و قانونی پیاده روی در ایران درصدد پاسخ به این پرسش ها می باشد که افزایش پیاده روی و پیاده مدار شدن شهرها مستلزم چه شاخص ها و مولفههایی می باشد چه حقوق و قوانینی باید وضع شود تا تحقق پذیری شاخص های لازم برای پیاده روی افزایش پیدا کند چرا در ایران علیرغم پذیرفتن اهمیت مسئله زندگی پیاده در شهر، شهرها به سمت پیاده مدارتر شدنپیش نمی روند همچنین به ارائه راهبردهایی در رابطه با مبحث پیاده روی در ایران با استفاده از مدل مفهومی که با استفاده از دو معیار پیاده روی در قوانین حقوقی و الزامات پیاده روی مطلوب در شهر و پنج زیر معیار وبیست شاخص تشکیل شده است می پردازد.که ابتدا سعی شده است به مفهوم و الزامات و مشکلات پیاده روی پرداخته شود سپس اقدام به بررسی قوانین مرتبط با شکل گرفتن پیاده روی مطلوب در مجموعه قوانین شهرداری تورنتو و ژوییسبورگ می نماید و در اخر به تحلیل قوانین پیاده روی در ایران پرداخته شده است.

فضای شهری، پیاده روی، پیاده روی در ایران، الزامات حقوقی پیاده روی